Prettig weekend
Weduwe & weekend. Het blijft een lastige combinatie. De ene keer zijn er gezellige uitjes en etentjes met lieve vriendinnen, de andere keer zit ik in mijn eentje te somberen en kijk ik reikhalzend uit naar de maandagochtend. De zaterdagavonden waarop mijn lief een wijntje opentrok en de heerlijke zondagen waarop we samen met een kop koffie aan de keukentafel zaten te kletsen zijn passé. Wakker worden in een leeg bed met slechts een Ipad en een paar verdwaalde boeken en kranten........ In slaap vallen met Chris de Burgh (Lady in Red), de bluesmuziek van BB King of de Late Night Show van Jeroen Pauw. In het holst van de nacht wakker worden ( al anderhalf jaar een verstoorde nachtrust) en dan de oogverblindende glimlach en grijze haren van George Clooney tevoorschijn googelen of de glooiende heuvels van de Franse Bourgogne. Met een beetje geluk dommel ik dan weer in slaap. 's Ochtends geen warme knuffels meer, maar als de kat op mijn bed springt, de cappuccino uit de Senseo druppelt en Buienradar droog en zonnig herfstweer voorspelt, ach...dan is het weekend heus zo beroerd nog niet. Als weduwe moet je jezelf elke dag weer een flinke portie moed inspreken en erg je best doen om de chaos en wanhoop in je hoofd in toom houden. Niet bij de pakken neer gaan zitten, maar jezelf weer fris en fruitig bij elkaar rapen en leuke dingen ondernemen. Ook al is het frustrerend on na ieder uitje weer in een leeg huis thuis te komen. Dit weekend ga ik mezelf maar eens verwennen met een antracietgrijs winterjurkje van Esprit en een paar hippe zwarte laarzen. Zaterdag naar lieve vrienden om de nieuwe plannen die in mijn hoofd rond borrelen te bespreken, en zondag met een vriendin naar de nieuwe film van Omar Sy. Een prettig weekend allemaal!
36 opmerkingen:
Hallo Hennie bij het lezen van jou post kreeg ik gelijk een déjà-vu van een slechte periode in mijn leven...ik kan het me zo goed voorstellen en wat ben je moedig dat je er zo over schrijft...want zo is het gewoon...het vertier moet je zich zoeken en als je een leuke dag gehad hebt dan slaap je beslist beter...maar het gemis zal blijven...ik wens voor jou dat er in ieder geval heel veel leuke dingen op je pad komen....laat George je nog even troosten als dat nodig is.....liefs Marjon
Hallo Hennie , zo herkenbaar je verhaal , maar je doet je best en ik weet als geen ander hoe je je voelt .Ook al zie je even niet meer zitten de kracht die in je zit haal je er weer uit , alleen jij kunt dat zelf niemand kan je hier bij helpen en wees blij met goeie vrienden maar daar twijfel ik niet aan het zijn heerlijke momenten .Ik ben trots op je !
Wens fijn weekend lieve groetjes Ida !
Hoi Hennie,
Ik kan me zo voorstellen dat de weekenden een stuk moeilijker zijn als het van dit mistroostige weer is. Als de zon schijnt is alles mooier... En om de weekenden alleen door te brengen is altijd moeilijker dan de werkweken met alle reuring die daarbij komt...
Ik heb ook menig weekend alleen door te brengen, maar altijd de wetenschap dat Ben na 2 weken weer thuis is, dus dat is van een totaal ander kaliber...
Toch weet ik zeker dat het je lukt, het alleen zijn, al is het helemaal niet leuk natuurlijk... Je gaat er in ieder geval met andere lieve mensen wel op uit en blijft niet thuis zitten...
Geniet van de kleine mooie momenten Hennie, ik gun het je zo...
Liefs,
Mirjam
Ik kan het me helemaal indenken, Hennie. De weekenden, waarin je het gemis dubbel voelt, moeten moeilijk zijn. En als er leuke dingen te doen zijn, zal het wat minder zijn, maar wat je zegt: je komt weer alleen thuis. Ik vind het knap hoe je erover schrijft en wat je zelf onderneemt om het wat dragelijker te maken.
Ik wens je veel momenten toe waarin je je tóch goed voelt.
Knuf
Janny
O, ik herken je verhaal helemaal... Gelukkig niet uit eigen ervaring, maar toen mijn zwager weduwnaar werd (alweer 13 jaar geleden) vielen hem de weekenden ook het zwaarst... Doordeweeks ging het allemaal wel en zelfs de avonden op doordeweekse dagen gingen goed, maar tijdens de weekenden was het alleen achter gebleven zijn erg confronterend en dat gaf een groot gevoel van eenzaamheid... iets wat vrienden en familie niet kunnen wegnemen, maar alleen kunnen verzachten!
Ik hoop dat jouw gemis en de leegte die jouw man heeft achtergelaten héél vaak en veelvuldig verzacht wordt door je familie en vrienden!
Heel veel sterkte Hennie
Liefs Judith
De tijden dat de mensen elkaar opzoeken en doorbrengen met elkaar, de weekenden en feestdagen, zijn de bekende zware dagen, als je alleen bent komen te staan. Het lijkt dat iedereen druk bezig is om je heen, terwijl jij middenin stil staat. Alles flits voorbij, de wereld gaat door terwijl jouw wereld lijkt stil te staan. Je kunt dan stokstijf staan blijven. Maar ik denk dat je dan omver gelopen wordt. Of je zet een stap (in de goede richting) waardoor ze je opmerken. En volgens mij ben je al bezig stappen te zetten. "Hee, ik ben er nog hoor!" Je kunt je gevoel in ieder geval goed omschrijven en durft dat ook. Laat ze maar weten hoe 'shit' je je soms voelt, maar ook dat je soms zin hebt in 'reuring' en ergens van wil genieten. Dan weten ze hoe ze je kunnen helpen. En gaat er geen tijd verloren aan 'gissen' hoe ze je moeten benaderen. Maar volgens mij ben je toch al goed bezig (ach, George Cloony is altijd een goed alternatief) en is het leuk om jouw als gezelschap te hebben, zeker door je humor, die ik toch door je regels lees. Een lach brengt soms meer goeds te weeg dan een traan...(ik heb de trailer gezien van Samba, héél leuk!).
Toch een fijn weekend!
Liefs, Peetje
Ik werd ontroerd door je verhaal.. ik hoop van harte dat je steeds weer een stapje vooruit gaat en je weer gelukkig kan worden, al zal het gemis er altijd zijn. Ik wens je veel kracht en moed toe! Hopelijk word dit een fijn weekend voor je!
Liets Daniëlle
Hennie,
Terwijl ik je post lees, krijg ik echt respect voor je, ik wist niet dat je weduwe was.. Wat lijkt me dat moeilijk.
Maar in je verhaal is te merken dat je heel erg positief probeert te blijven,
heel erg veel respect hiervoor..
Het is erg moeilijk om op slechte momenten niet bij de pakken neer te gaan itten, maar je weer te herpakken..
En die momenten komen steeds weer terug he..
om dan al het andere om je heen te ien vind ik heel knap..
Ondanks het gemis wens ik je toch een heel goed weekend toe..
Groetjes Roos
Ik herken het Hennie. Ik merk aan mijn vader dat hij ook meer moeite met de stille zondag krijgt. En hoewel hij 's morgens naar de kerk gaat is het leeftijdsverschil zo groot, dat dat niet altijd werkt. Hoewel hij ook dapper vooruit gaat geeft hij toch van die kleine signalen af.
met de chaos en het verdriet om te gaan, nieuwe sociale vaardigheden en acties ondernemen en dat is niet altijd makkelijk.
Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop van harte dat je stapje voor stapje toch vooruit mag gaan.!
Dikke knuffel, Gerry
Ik wens jou heel veel fijne momenten toe, en een goed weekend.
Liefs, Marjonel
Lieve Hennie,
Omdat we elkaar een paar keer persoonlijk hebben ontmoet, vind ik het extra moeilijk te lezen dat je je regelmatig eenzaam voelt. Je bent er gewoonweg de vrouw niet voor om alleen je weekenden door te brengen. Je man was je maatje en door het gemis is de glans van het leven voor jou grotendeels verdwenen. Het alleen zijn is geen vrijwillige keus voor je geweest en dat maakt het extra moeilijk. Ik gun het je zo dat je weer wat geluk in je leven krijgt. Ik hoop van harte dat er spoedig iets op je pad verschijnt, de tijd zal het leren. Ik wens je veel sterkte.
Veel liefs en een dikke kus, Ingrid
Weduwe, het is een akelig woord. En of je nou thuis blijft of op pad gaat, dat verandert niet. Leven zonder Otto, voelt alsof je maar half leeft. Maar hij zit stevig verankerd in je hart Hennie, dus als jij nu zelf de fles wijn open maakt, denk dan aan hem.. Hij zal trots op je zijn! Liefs vanuit Hattem. XXX
Hennie, ik ben pas in september 2013 met bloggen begonnen, via via kwam ik op je blog terecht ... ik las ook al je posten toen ik je begon te volgen en ik kan best begrijpen dat je nog veel moeilijke periodes meemaakt ! Ik wens je héél veel kracht en sterkte toe ondanks het gemis !
probeer van het weekend te genieten
liefs Kathy
Die lege plek, dat gemis...altijd zal het er zijn...soms op de voorgrond, dan weer even wat verder weg, maar nooit NIET.
Laat het er maar zijn, accepteer maar hoe pijnlijk het steeds weer is, kleine lichtpuntjes zullen je troosten, goeddoen, maar schrijnen blijft het....
Sterkte,
Liefs Dinka
Hetzelfde verhaal heb ik pas van mijn schoonzus gehoord, die ook weduwe is.
Gelukkig leeft hij in je dromen voort, maar ik kan me voorstellen dat je hem zo erg mist.
Je bent erg dapper, en hoop dat je ooit weer een keer gelukkig kunt zijn. Al zal dat altijd anders zijn dan wat het was.
Knuffel voor jou
Liefs lia
Lieve Hennie , ik ben ontroerd door jouw mooie post. Mijn man is ook mijn maatje , mijn knuffelaar ,mijn alles ... Wij vullen elkaar aan .Om dit te moeten missen....Het moet een verschrikkelijk gevoel zijn .
Ik hoop echt en héél echt dat je troost mag vinden in alle kleine dingen .
Heel veel liefs
Christel
Ontroerd door de herkenning van de lege weekenden. Ik herken het van na mijn scheiding. De zondagen waren het zwaarst. Altijd maar zelf iets bedenken om de dag door te komen. Niets dat vanzelf liep. Je vrienden niet altijd willen opzadelen met je verdriet.
Maar je gaat niet bij de pakken neerzitten en tilt jezelf er boven uit door iets leuks voor jezelf te kopen en plannen te maken. Dat doe je goed.
Maar het blijft lastig, ik weet het. Voor alle zondagen die nog volgen veel sterkte en een dikke knuffel.
Ik ben ontroerd door je verhaal en wens je veel sterkte en warmte van de mensen om je heen.
Liefs, Marion
Eigenlijk is al zoveel gezegd in de reacties hierboven en kan me er alleen maar bij aansluiten .
Heb wel diep respect voor de kracht die je altijd laat zien hier op je blog.
Lieve groet Gea
Lieve Henny,
het is alweer een tijd geleden dat we elkaar gesproken hebben. Door onze drukke levens komt het er gewoon niet van. Ik heb dit jaar geen enkel item op mijn blog geplaatst maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds veel in blogland ben maar meer om te lezen en inspiratie op te doen. Ik lees dan ook nog steeds (met veel belangstelling) jouw blogjes. Ik vind het oprecht moedig van je dat je je diepste gevoelens over het verlies van je man in blogland deelt. Dat lijkt mij ook niet makkelijk, ik heb zelf mijn vader verloren dit jaar en daar vergelijk ik het een beetje mee. Ik hoop dat je toch de kracht gaat vinden om nog verder te komen dat je al bent en dat je uiteindelijk sterk genoeg bent om het leven weer helemaal aan te kunnen. Voor de komende (feest)dagen wens ik je heel veel sterkte en hou je goed.
Hoi Hennie,
Ieder huis heeft zijn kruis. Na onlangs leuk heen en weer gemaild te hebben over pinakels, lees ik nu jouw verhaal. Heftig en dapper. Ook dat je het deelt via je blog. Room Seventeen is meer dan alleen een leuke blog en verkoopsite met mooie spullen, want daar zit de mens Hennie achter. Het leven kan mooi zijn, maar ook heel moeilijk, zoals bij jou. De kern van het leven is de mooie dingen te blijven zien en te voelen, ook al zit het zwaar tegen. Ik ben door een vergelijkbaar proces van alleen zijn gegaan nadat door een ongeluk mijn leven ingrijpend veranderd was. Ook teruggeworpen op mezelf. Ik wens je veel sterkte. Elke lange reis begint met een eerste stap. Bedenk dat als je het moeilijk hebt, want het leven is een grote reis. Waarbij elke dag een feestje is, maar je moet wel zelf de slingers ophangen. Ondanks alles, lukt je dat. Petje af! Hartelijke groet van Annemarie
Oh Hennie,
It must be so difficult for you but, you are doing so well and, it is still early days yet. You are doing everything that you can to make life bearable and, I'm sure that, with time, things will get better.You have so much courage which will help you through.
Sending much love from the UK and am thinking of you. XXXX
Mooi geschreven maar wel hele zure woorden...moeilijk allemaal leve Hennie ....ik geef je even een dikke knuffel liefs Ria...x!
Ik weet niet zo goed wat ik hierop moet zeggen Hennie. Het is ook zo moeilijk om na het verlies van je maatje alles in je eentje te moeten doen. Alleen wakker worden, overal alleen naar toe, weer alleen thuiskomen net wat je zegt. Ik gun het je zo dat het wat makkelijker voor je zal worden, maar dat zal tijd nodig hebben. Ik denk aan je. Liefs, Nancy
Hennie,
ik had al respect voor je, en deze post vertelt waarom. De weekeinden zijn het ergste zegt mijn moeder ook altijd. Daar kan ik me dan niets bij voorstellen, met mijn drukke gezin en een weekeinde wat voorbij is voor ik er erg in heb, maar als je ieder weekeinde alleen bent, dan komen de muren inderdaad op je af. En verlang je met intens verlangen terug naar wat ooit was. Het "gewoon" samen zijn en samen de wereld tegemoet treden.
Nog even doorbijten en dan is het al weer bijna morgen. Sterkte met de weekeinden die komen gaan!
Liefs, Anna Marie.
Geen schouder als je het nu nodig hebt, het alleen thuis komen, het gemis.
Ik herken het van mijn moeder, mensen om je heen maar toch zo vaak alleen.
Otto is dichterbij dan je denkt maar niet meer tastbaar en dat is zo vreselijk moeilijk.
Het missen gaat nooit weg maar ik hoop dat het verzacht en dat er veel mooie dingen op je pad mogen komen.
Dikke knuffel en liefs,Hanny
Dit weekend bracht ik door met een jonge weduwe en deed zij haar verhaal, zo heftig en dan lees ik nu ook jouw verhaal daar bovenop. Het gemis blijft maar wat ben je dapper Henny en hoe moeilijk moeten juist je weekenden zijn. Liefs, Colin
Wat goed dat je dit zo verwoordt, we kunnen niets anders dan je sterkte en kracht wensen om toch dat weekend weer in te gaan en proberen er wat van te maken. En dat doe je, dat zie en lees ik terug. Maar moeilijk blijft het zonder je geliefde.Lieve groet
Lieve Hennie, hier schieten woorden tekort, wat een groot gemis.
Tranen voel ik opkomen bij het lezen van je post, wat moet ik schrijven, ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat er hier in blogland aan je gedacht wordt, laat dit je weer kracht geven voor de komende week.
Lieve groet,
Loes
Lieve Hennie, ook van mij een klein berichtje om je te laten weten dat ik met je mee voel... Dikke knuffel sanne
Het is ook nog zo vers allemaal en vooral met dat troosteloze weer valt het allemaal niet mee. Sterkte!!!
Respect Hennie... Lees je verdriet tussen de regels door.. zou willen dat het anders was.
Liefs Hetty
Ik herken het verhaal van mijn moeder in de tijd dat mijn vader net was overleden: de zondag is moeilijk. Gelukkig ging ze elke zondag naar de kerk en daar waren meer weduwvrouwen (zoals zij altijd zei) en dan hadden ze vaak een afspraak dat ze gingen wandelen. Dat gaf afleiding.
Wij hadden vaak het gevoel dat we naar haar toe moesten maar dat wilde ze niet en ons gaf dit wel een rustig gevoel: ze was niet de hele lange zondag alleen!
Ik denk dat je ook niet altijd gevraagd wilt worden door anderen om op bezoek te komen, je zult het ook alleen moeten doen en dat is moeilijk!
Ook al zit Otto in je hart en denk je vaak aan hem: je zou hem nog zo graag even in levende lijve zien. Dat dit nooit meer mogelijk is maakt je heel verdrietig maar ik merk toch een kracht in je die maakt dat je het leven oppakt om er toch nog wat moois van te maken!
Sterkte er mee.
groet Trijnie
Het verdriet krijgt een plekje, al blijft het altijd in de buurt. Ik heb bewondering voor de manier hoe je doorgaat. Hoe verdomde (sorry voor mijn woordkeuze) moeilijk het ook zal zijn. En hoe je ondanks alles, het positieve eruit haalt. Chapeau!
Fijne avond.
Lieve groet,
Mirjam
MaDeLiefste
Met veel plezier kijk ik naar al je foto's. Je verhaal en gevoelens raken me erg.Denk aan je en stuur je een lichtje. Lieve groet Pauline
Hallo Hennie
Wat kun je je klein en eenzaam voelen als je verdriet hebt. Toen ik je blog las moest ik denken aan een liedje van Toon Hermans : Sterven doe je niet ineens, maar af en toe een beetje. Nu komt er ook weer zo'n moeilijke maand aan. Zelf wil ik dan ook de maand december in bed liggen slapen en er dan in januari weer uitkomen. Ik lees wel dat en ook genietmomentjes zijn. Ik hoop dat je er volgend jaar heel veel van krijgt.
Liefs en een knuffel,
Anneke
Een reactie posten